အခြင့္အေရးရလိုသူ ႏွင့္ ရပိုင္ခြင့္ယူလိုသူ မတူညီႏိုင္ဟု စာေရးသူမွယူဆပါသည္။

ရပိုင္ခြင့္ဆိုသည္မွာ မိမိကလုပ္ေဆာင္လိုက္ေသာ ကိစၥတစ္ခုအတြက္ သတ္မွတ္ထားေသာ စည္းကမ္း ေဘာင္အတြင္းမွ မိမိရရွိရမည့္ တန္ဖိုးတစ္ခုျဖစ္သည္။ ေငြေၾကးေသာ္လည္းေကာင္း၊ ပစၥည္းဥစၥာေသာ္ လည္းေကာင္း ျဖစ္မည္။ ထိုရပိုင္ခြင့္ကို တာ၀န္ေက်ပြန္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ၿပီးမွ အျပည့္အ၀ခံစားပိုင္ခြင့္ရွိသည္။

အခြင့္အေရးပိုၿပီးယူလိုသူဆိုသည္မွာ အဘယ္နည္း။

စာေရးသူနားလည္သလိုေျပာပါမည္။ မိမိလုပ္ေဆာင္ေသာကိစၥတစ္ရပ္သည္ တစ္စံုတရာ ခံစားပိုင္ခြင့္ ရရွိၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ထို႔ထက္ပိုၿပီး မတန္မရာ ရယူလိုသူမ်ားကို ဆိုလိုသည္ဟုထင္ျမင္ယူဆပါသည္။

လူ႔ေဘာင္ေလာကတြင္ လုပ္ငန္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ၊ အဖြဲ႕အစည္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာရွိပါသည္။ ထိုအထဲတြင္ အခြင့္အေရးသမားမ်ားလည္း ေျမာက္မ်ားစြာပါ၀င္လ်က္ရွိသည္။ ထိုသူမ်ားသည္ မိမိလုပ္ငန္း၊ အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ မိမိဘယ္ေလာက္အက်ိဳးျပဳႏိုင္မလဲ၊ မိမိဘာေတြလုပ္ေပးႏိုင္မလဲဟု စဥ္းစားႀကံဆျခင္း အလ်ဥ္းမရွိ။ ဒါတစ္ခုလုပ္လိုက္ရင္ ဘာေတြရမည္လဲ၊ မည္မွ်ရမည္လဲဟုသာ အဆင့္အတန္းနိမ့္နိမ့္ စဥ္းစားေလ့ ရွိၾကသည္။ အမွန္မွာ မိမိကိုေပးအပ္သည့္တာ၀န္ကို မိမိထမ္းေဆာင္ေနျခင္းသာျဖစ္သည္ဆိုသည္ကို မသိၾကေပ။ ရွိေစေတာ့။ ရသင့္တာထက္ပိုရေအာင္ေရာ မိမိက ဘာေတြမ်ားထူးထူးခၽြန္ခၽြန္လုပ္ျပႏိုင္သလဲ မိမိမွာေရာ လုပ္ျပစရာ ဘာအရည္အခ်င္းမ်ားရွိသလဲဆိုတာ ျပန္လည္သံုးသပ္ျခင္းမ်ိဳးလည္း မျပဳႏိုင္ၾကေခ်။ အတၱႀကီးစြာ၊ တကိုယ္ေကာင္းဆန္စြာ ကိုယ့္အတြက္ဘာရမလဲဆိုတာကိုသာ စဥ္းစားေလ့ရွိသည္။ “မျပည့္ေသာအိုးေဘာင္ဘင္ခတ္”ဆိုသလို ထိုသူမ်ားသည္ မိမိမည္မွ်ေတာ္ေၾကာင္း၊ တတ္ေၾကာင္းကို ဂုဏ္ယူစြာျဖင့္ လူအမ်ားကိုေလွ်ာက္ေျပာေလ့ရွိၾကသည္။ သို႔ေသာ္ တကယ္လုပ္ျပဆိုလ်င္ ယခုေခတ္ အသံုးမ်ား ေသာ စကားႏွင့္ ေျပာရမည္ဆိုပါက ႏွာေစးေနေတာ့သည္။ ခက္ေပစြ။

အခြင့္အေရးသမားမ်ားသည္ အျခားသူမ်ားကို ခ်ိဳးဖဲ့ႏွိမ္ခ်ေျပာဆိုရန္လည္း ၀န္မေလးတတ္ၾက။ မိမိသာလ်င္အေတာ္ဆံုး၊ အသိဆံုးဟုယူဆၿပီး ေအာက္ေျခလြတ္ေနေလ့ရွိသည္။ အရာရာကို မိမိေလာက္ ဘယ္သူမွမသိ၊ မိမိအားလံုးသိသည္ဆိုၿပီး ဘ၀င္ျမင့္ေနေလ့ရွိသည္။ အျခားသူမ်ားကိုလည္း အထင္ေသး အျမင္ေသးေလ့ရွိသည္။ အခြင့္အေရးသမားမ်ားသည္ အတၱတရားအလြန္ႀကီးမားၾကေသာ္လည္း အမ်ားအျမင္ တြင္ ဘာသာေရးသမား၊ ေမတၱာသမား၊ သစၥာသမားအျဖစ္ ထင္ျမင္ေအာင္လည္း ေနထိုင္တတ္ၾကျပန္ပါသည္။ ထူးဆန္းေပစြ။

အခြင့္အေရးသမားမ်ားေျပာေသာ တစ္ဦးဦးအေၾကာင္း အတင္းအဖ်င္းစကားမ်ားကို မေကာင္းတတ္၍ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေၾကာက္ရ၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေက်းဇူးခံေက်းဇူးစားရွိ၍ေသာ္လည္းေကာင္း နားေထာင္ ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၾကရသည္။ ၀ဋ္ႀကီးေပစြ။ (ေၾကာက္ရ၍ဆိုသည္မွာ ကိုယ့္ကိုလည္း ကြယ္ရာတြင္ အလားတူအေျပာခံရမည္ကို ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းျဖစ္သည္။)

သို႔ေသာ္လည္း နားေထာင္သူမ်ားသည္ ဒီဖက္နားက၀င္ၿပီး ဟိုဖက္နားကထြက္သြားၾကေပသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ေထာက္ခံသလိုလိုႏွင့္ ေျမွာက္ေပးၾကသည္။ ထိုသူမ်ား ပို၍စိတ္ႀကီး၀င္သြားၾကေတာ့သည္။ သနားစရာေကာင္းေပစြ။ ထိုသူမ်ားသည္ ေလာဘရမက္လြန္စြာႀကီးရကား၊ အခြင့္အေရးကို ရသေလာက္ ထပ္ခါထပ္ခါ လိုခ်င္ ၾကသည္။ မိမိႏွင့္ေလ်ာ္ကန္သည္၊ မေလ်ာ္ကန္သည္မသိ အျခားသူမ်ားထိုက္သင့္၍ရတာမ်ားကိုပါ လိုခ်င္ၾကသည္။ ထိုသူတို႔၏ဆႏၵ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွျပည့္မည္လဲမသိေတာ့ပါ။ ဆႏၵအရ လိုခ်င္တပ္မက္မႈမ်ားလြန္းေသာ္လည္း သိကၡာႏွင့္ထိန္းသိမ္းရမည္ကိုလည္း မသိၾက။ သိကၡာမဲ့ေပစြ။

ကိုယ္ရသလို အျခားသူမ်ားလည္းရပါေစ၊ လုပ္ၾကပါေစဆိုေသာ¬¬ မုဒိတာတရားပြားမ်ားႏိုင္မႈမရွိၾက။ ပါးစပ္ကေတာ့ အလြန္ခ်ိဳသာသည္။ အေၾကာင္းမသိေသာနားေထာင္သူမ်ားက သူတို႔ကို အလြန္အားက် အတုယူ ခ်င္လာေလာက္ေအာင္၊ အခြင့္အေရးေတြဆံုး႐ံႈးေနပါလားလို႔ သနားလာေအာင္ကို ေျပာဆိုတတ္ၾကသည္။ ဒါမွလည္း လူအမ်ားက သူတို႔ကို လူေတာ္မ်ားလို႔ထင္လိမ့္မယ္၊ အခြင့္အေရးအသစ္ ေတြလည္း ရလိမ့္မယ္ဟု ယူဆထားပံုရသည္။

အခြင့္အေရးသမားမ်ားသည္ ကိုယ့္အဆင့္နဲ႔ ကိုယ့္တာ၀န္ရွိတာကို တိုးတက္ေအာင္လုပ္မည္ဟု စိတ္ကူး မရွိ။ အေသးအဖြဲကအစ လိုက္လုပ္ၿပီး အလုပ္မ်ားေၾကာင္း၊ လုပ္တတ္ေၾကာင္း ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားေလ့ရွိသည္။ သူ႔တာ၀န္၊ ကိုယ့္တာ၀န္ ခြဲျခားနာမလည္းပဲ အခြင့္အေရးကိုသာ ပို၍ပို၍လိုခ်င္ၾကသည္။ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေပစြ။

ထို႔အျပင္ ထိုသူမ်ားသည္ သူမ်ားတစ္ခုခုခ်ိဳ႕ယြင္းပါက ေထာက္ျပၿပီး အသံအက်ယ္ႀကီးႏွင့္ေျပာေလ့ ရွိေသာ္လည္း သူတို႔ တစ္ခုတစ္စံုတရာခ်ိဳ႕ယြင္းပါက အသံမထြက္ၾကေတာ့ေခ်။ ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္မလံုသျဖင့္ ကိုယ့္အမွားကိုပင္ သူမ်ားဖက္လွည့္လက္ညွိဳးထိုးၿပီး ကာကြယ္ေလ့ရွိၾကသည္။ သူမ်ားေၾကာင့္သာ ခ်ိဳ႕ယြင္းမႈျဖစ္ရတာ ကိုယ့္ေၾကာင့္ဆိုရင္ ဒီလိုဘယ္ျဖစ္လိမ့္မလဲဟု ယူဆထားၾကပံုရသည္။ ရွက္စရာေကာင္းေပစြ။

ကိုယ့္အရည္အခ်င္းကိုအားကိုးၿပီး တိုးတက္မႈရွိေအာင္လုပ္ေဆာင္ျပျခင္း၊ အျခားသူမ်ားအေပၚ စာနာစိတ္ထားျခင္း၊ ကူညီေဖးမျခင္း၊ လူသားအခ်င္းခ်င္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေစာင့္ေရွာက္ကာကြယ္မႈေပးျခင္း၊ အမ်ားႏွင့္ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္းမ်ားျဖင့္ လူခ်စ္လူခင္ေပါမ်ားလာေအာင္မလုပ္ဘဲ၊ သူမ်ားကို တက္ေက်ာ္နင္း ၍သာ အေပၚသို႔တက္ခ်င္စိတ္ရွိၾကသည္။

ျမန္မာစကားပံုရွိပါသည္ “ေဟာင္လြန္းေသာေခြး လူမေလး” ။ ေရွးလူႀကီးမ်ားထားခဲ့ေသာစကားပံု မ်ားမွာ အလြန္မွန္ပါသည္။ ထိုသူမ်ား၏စကားမ်ားသည္ စကားလံုးသာေျပာင္းသြားေသာ္လည္း အဓိပၸါယ္မွာ သိသာစြာ မေျပာင္းလွသျဖင့္ အေျပာခံရသူမ်ားက အထူးတလည္ခံစားမႈမျဖစ္ၾကေတာ့ပါ။ အခြင့္အေရးသမားမ်ားေျပာသမွ် လိုက္နားေထာင္ၿပီး စိတ္ေမာေနရမယ့္အစား ကိုယ့္လုပ္ငန္းကိုကိုယ္လုပ္ၿပီး စိတ္ေျဖၾကရပါမည္။
 
တစ္ခ်ိဳ႕ အခြင့္အေရးသမားမ်ားသည္ လက္ရွိ မိမိလုပ္ေနေသာအလုပ္ကို အထင္ေသးၿပီး အခြင့္အေရး အမ်ိဳးမ်ိဳးကိုသာ ပို၍အလိုရွိေနတတ္သည္။ အမွန္က မိမိအလုပ္ကိုသာတန္ဖိုးထားၿပီး ပိုမိုကၽြမ္းက်င္ေအာင္ ႀကိဳးစား ေဆာင္ရြက္ကာ အခြင့္အေရးကိုေမွ်ာ္ကိုးသင့္သည္ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။

ဥပမာတစ္ခုေျပာပါမည္။ သိပံၸပညာရွင္တစ္ဦးသည္ ေစ်းထဲတြင္ကန္စြန္းရြက္လာေရာင္းပါက သိပၸံပညာအေၾကာင္းမေျပာဘဲ ကန္စြန္းရြက္ကိုသာအျမတ္မ်ားမ်ားရေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္၊ ဘယ္လိုေရာင္းမလဲ ဆိုတာသာ စဥ္စားရန္ျဖစ္ပါသည္။ သိပၸံပညာႏွင့္လုပ္စားလိုပါက သိပံၸပညာႏွင့္ဆိုင္ေသာ ဓါတ္ခြဲခန္းမ်ားသို႔ သြားေရာက္အလုပ္ေလွ်ာက္ၾကၿပီး ထိုက္တန္ေသာအခြင့္အေရးကိုရရွိေအာင္ေဆာင္ရြက္ျခင္းသာ သဘာ၀က် ပါသည္။

အခ်ဳပ္ဆိုရေသာ္ လူ႔ေဘာင္၊ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း တိုးတက္ႀကီးပြားခ်မ္းသာေစလိုပါက ေဖာ္ျပပါ အခြင့္အေရး သမားသက္သက္မ်ား မရွိသင့္ပါ။ ၎တို႔သည္ နတ္အိုးကဲြမ်ားျဖစ္ၾကသျဖင့္ ေခ်ာ့ေမာ့စည္း႐ံုးရန္လည္း ခက္ခဲမည္ ျဖစ္ပါသည္။ အခြင့္အေရးသမားမ်ားသာရွိေနပါက လုပ္သေလာက္မျဖစ္၊ သြားသေလာက္ခရီးမတြင္ ျဖစ္ၾကရ ပါမည္။ လူအမ်ားေကာင္းက်ိဳးအတြက္ အႏွီလူနည္းစုမရွိမွသာ လုပ္သေလာက္ျဖစ္၊ သြားသေလာက္ ေရာက္ၾက မည္ဟု ထင္ျမင္မိပါေၾကာင္းႏွင့္ ယေန႔ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးတြင္ ပါတီစံုစနစ္ျဖစ္ရာ ပါတီေပါင္းစံုတို႔သည္ မိမိတို႔၏ ႏိုင္ငံေရးယံုၾကည္ခ်က္ထက္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာတစ္ခုတည္းအက်ိဳးအတြက္ အခြင့္အေရးဘယ္လိုရမလဲဆိုၿပီး ၀င္ေရာက္လာေသာ အခြင့္အေရးသမားမ်ားလည္းရွိမည္ျဖစ္ရာ ပါတီေခါင္းေဆာင္မ်ားအေနျဖင့္ ႀကီးစြာေသာသတိ ျဖင့္ စိစစ္လက္ခံၾကရန္ အထူးလိုအပ္သည္ဟု ယူဆပါေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရပါသည္။